Legendarne miasto Kartagina

Kartagina jest świetnym przykładem państwa-miasta, które mimo swojej krótkiej historii stało się bardzo ważnym ośrodkiem polityczno-handlowym w starożytnym świecie. Legendarna Kartagina leży na terytorium dzisiejszej Tunezji, niedaleko stolicy tego arabskiego państwa, od Tunisu dzieli ją tylko 17 kilometrów.

Wiele pozostałości po tej cywilizacji można oglądać do dziś. Intensywne prace archeologiczne w tym miejscu rozpoczęto w XIX wieku, a 1979 roku ruiny zostały wciągnięte na światową listę UNESCO, jako jeden z obiektów szczególnie ważnych dla ludzkości. Na wzgórzu Byrsa znaleziono najstarsze ślady osadnictwa, a obecnie mieści się tu Muzeum Archeologiczne i dziedzictwa Kartagińczyków, są też pozostałości po termach wybudowanych w II wieku n.e., Amfiteatrze rzymskim, porcie, który przyjmował nawet 200 statków, Tofet – miejscu kultu Kartagińczyków.

Co jest fascynującego w Kartaginie, że zapisała się tak w historii świata? Jej potęga wzięła się głównie z jej położenia. Dzięki właśnie wybudowaniu wielkiego portu stała się głównym miejscem wymiany handlowej między Europą, Afryką, a krajami arabskimi. Kartagina powstała około 800 roku p.n.e. i już w III wieku p.n.e. stała się wspomnianą potęgą. Szybki rozwój przyczynił się najpierw do jej przejęcia przez Rzym, a potem do upadku. Jak to zwykle bywa, kiedy jakiś kraj się rozrasta zaczyna podbijać sąsiednie tereny i miewa zapędy mocarstwowe. Kiedy Kartagina zajęła już Sardynię, Korsykę, a nawet Maltę rozpoczęła też walki o Sycylię, która wtedy należała go Greków. III wiek p.n.e. to także coraz większe znaczenie Rzymu, który zaczął zagrażać interesom Kartaginy i konflikt tych dwóch państw doprowadził do wojen. Trzy wojny punickie, które wygrała w ostateczności Republika Rzymska doprowadziła do zburzenia Kartaginy i przejęcia jej wpływów. Konflikt trwał od 264 do 146 roku p.n.e.

Z historią Kartaginy łączy się też legenda o jej powstaniu, a mianowicie założycielką miasta i jego pierwszą władczynią była Dydona. Uciekła ona z rodzinnego Tyru po tym jak jej brat zabił jej męża. Wtedy z niewielką grupą osób (mieli nimi być bogaci Fenicjanie), gdy dotarli do wybrzeży Afryki dostali od miejscowych skrawek ziemi wielkości skóry woła. Pomysłowa Dydona pocięła skórę na pasy i wytyczyła jak największą powierzchnię, na której to właśnie założono Kartaginę. Wódz Numidyjczyków, który podarował im ziemię poprosił ją o rękę jednak ta wolała śmierć od małżeństwa. Spłonęła na stosie. Inna legenda mówi, że rzuciła się w ogień z powodu nieszczęśliwej miłości do Eneasza.

Kartagina to też świetny przykład państwa politeistycznego, ustroju, którego twórcą był sam Arystoteles. Władza polegała w skrócie na rządach bogatych, czyli oligarchii i ludu, czyli demokracji. Połączenie dwóch ustrojów miało być najlepszym znanym rozwiązaniem.