Lwów – czyli lwi gród

14 listopada 2011

 

Lwów, jedno z najpiękniejszych miast zachodniej Ukrainy, początki swe bierze około roku 1250 roku. W owych czasach nasilały się najazdy Tatarów, którzy zostawiali po sobie spustoszenie, najeżdżając Ruś, Polskę i Węgry. Wracając z łupieżczych wypraw zatrzymali się ponownie na Rusi, gdzie niszczyli gród za grodem.

Halicz, ówczesna stolica Rusi, zdewastowana i spalona, nie była w stanie się odbudować. Daniel I Halicki, aby wybudować kolejne osady, musiał pomyśleć o miejscach trudno dostępnych. Przeniósł stolicę ze zniszczonego Halicza do Chełma. Chciał również połączyć te dwa grody. Szukając odpowiedniej lokalizacji zauważył odosobnione miejsce znajdujące się na wysokiej górze. Otoczone ono było moczarami i jarami, co czyniło je trudno dostępnym. Właśnie w tym miejscu Daniel I Halicki założył gród, który podarował swemu synowi oraz nazwał go na jego cześć – Lwów, czyli „Lwi gród”. Z czasem u podnóża grodu powstała osada.

Po śmierci Daniela I Halickiego, jego syn, Lew I Halicki, przeniósł stolicę Rusi Halicko-Włodzimierskiej do Lwowa. Od tego czasu miasto miało burzliwą historię.

W 1340 roku Lwów przeszedł pod panowanie króla polskiego. W 1351 roku, za sprawą księcia litewskiego Lubarta, miasto zostało spalone po raz pierwszy i po raz drugi w 1353.

17 kwietnia 1356 roku Stare Miasto lwowskie zostało przez Kazimierza Wielkiego ulokowane na prawie magdeburskim, z zachowaniem praw i religii wszystkich mieszkańców, tj. Polaków, Rusinów, Ormian, Żydów i Tatarów. W 1370 roku Lwów i Ruś Halicka zostają przyłączone do Węgier. W 1387 roku królowa Jadwiga Andegaweńska, pozbywszy się węgierskich starostów zarządzających miastem, przyłączyła ponownie Lwów do Korony Królestwa Polskiego.

W 1658 roku Jan II Kazimierz Waza zrównał prawa Lwowa z Krakowem i Wilnem, podnosząc tym rangę miasta.

Po pierwszym rozbiorze Polski, w 1772 roku, Lwów został przejęty przez Austrię. Rozpoczęto proces germanizacji, pomimo nieustannych oporów polskiej ludności. Od 1867 roku zyskało większą autonomię, również w zakresie nauki i sztuki. Uniwersytet Lwowski uległ repolonizacji, założono Muzeum Historyczne Miasta Lwowa, w 1896 roku otwarto Teatr Wielki, a w 1897 roku Lwowską Galerię Obrazów. W 1901 roku otwarto Towarzystwo Naukowe we Lwowie, a siedem lat później – Muzeum Narodowe im. Króla Jana III.

Po wybuchu I Wojny Światowej Lwów znalazł się w 1914 roku pod panowaniem wojsk carskich. Nie trwało to jednak długo, gdyż rok później miasto powróciło do Austrii. Po upadku Austro-Węgier rozpoczęły się walki polsko-ukraińskie, znane jako Obrona Lwowa. W 1918 roku udało się Polakom wyprzeć Ukraińców.

W 1939 roku Lwów dostał się pod okupację Armii Czerwonej. Oficerowie, którzy bronili miasta, zostali wymordowani przez NKWD. Rządy Sowietów wprowadziły terror polityczny, masowe aresztowania i zsyłki do obozów koncentracyjnych. W 1941 roku miasto zajęły wojska Niemieckie, również dokonując wielotysięcznych mordów na mieszkańcach. W 1944, po akcji powstańczej „Burza”, miasto ponownie dostało się pod okupację Sowietów.

Po wielu zawirowaniach Lwów, w 1991 roku, wchodzi w skład niepodległej Ukrainy.

Do największych zabytków miasta zaliczyć można Stare Miasto, które w 1998 roku zostało wpisane na listę Światowego dziedzictwa UNESCO. Również około pięćdziesiąt procent wszystkich zabytków Ukrainy znajduje się na terenie Lwowa. Do nich zaliczyć można m.in. piękne katedry Łacińską, ormiańską, kościoły Dominikanów, Jezuitów, Św. Antoniego, Baszta Prochowa czy Uniwersytet Lwowski.