System fortyfikacji Hawany

5 stycznia 2011

W czasach kolonizatorskich wyspa, na której leży dzisiaj Kuba, była bardzo strategicznym punktem na mapie hiszpańskich osadników i żeglarzy. Morze Karaibskie było opanowane przez piratów, którzy łupili przepływające na jego wodach statki hiszpańskie. Nie byli to tylko lokalni watażkowie, ale także ci przypływający z Europy pragnący szybkiego wzbogacenia się.

Żaglowce płynące na Stary Kontynent załadowane były kosztownościami, jakie kolonizatorzy zdobywali poprzez podboje kolejnych wysp i terenów Ameryki Środkowej i Południowej, a także produktami takimi jak kawa, kakao i innymi drogocennycmi towarami, które mogły wyruszać w długą drogę przez Ocean Atlantycki.

W Hawanie ulokowany był port, gdzie załogi zaopatrywały się w potrzebne im zapasy wody i żywności przed wypłynięciem do domu i stawały się łatwym celem dla złodziei. Dlatego postanowiono wybudować cały system fortyfikacji mających na celu ochronienie ładunków podczas przepływu między portami. Umocnienia w Hawanie pojawiły się też dlatego, że sami kolonizatorzy napadali na osiedlonych tu emigrantów, którzy swoje bogactwo zbili nie tylko na obsłudze portu, ale także na znalezionych tu złożach złota, które w dosyć szybkim czasie wyczerpano.

Pierwsze mury wzniesiono XVI wieku, a sama budowa El Morro, chroniącego wschodnią część trwała 50 lat. Druga fortyfikacja to budowana w tym samym czasie La Punta, która strzegła zachodniej zatoki. W umocnienia zainwestowała sama rodzina królewska, na czele z królem Filipem II, która także wzbogacała się choćby wyprawami do Indii. W tym czasie na Kubę i Hawanę mawiano, że są „kluczem do nowego świata i jego bogactw”.

Zamek de la Real Fuerza to twierdza w zachodniej części miasta, która chroniła jego centrum. Jego ściany wybudowano skośnie, by utrudnić najeźdźcom dostanie się po murach do środka. W tym okresie pojawiły się też dwie wieże La Chorrera i San Lázaro. Całe miasto zostało otoczone murami w 1740 roku. Pozwoliło to bronić się Hiszpanom przez sześć tygodni przed brytyjskim szturmem, jednak wyspiarzom w ostateczności udało się wedrzeć do portu i zmusić lokalnych włodarzy do rozpoczęcia wymiany handlowej z innymi państwami europejskimi. Najbardziej na tym zyskali kubańscy plantatorzy kawy, bo otworzyły się dla nich nowe rynki zbytu na całym świecie, nie byli już ograniczeni do hiszpańskich odbiorców.

Panowanie brytyjskie na wyspie trwało niespełna rok, bo postanowili oni zamienić Kubę na zaproponowaną im Florydę. Przez co w 1763 roku można było kontynuować rozbudowę umocnień. Z polecenia króla Karola III zaczęto budować twierdzę zwaną La Cabana, która chronić miała Hawanę przed kolonizatorami brytyjskimi. Wznoszenie 60 metrowych murów i budynków na wschodnim wzgórzu trwało prawie 11 lat i pełniły one także rolę więzienia i bazy wojskowej. Obwarowania są przykładem różnych styli architektonicznych, głównie przedstawiają tzw. styl kolonizatorski. W 1982 roku cała ta zabudowa została wciągnięta na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Obecnie wszystkie budynki wykorzystywane są przez rewolucyjne władze rodziny Castro. Mieszczą się w nich siedziby różnych instytucji i aparatów państwowych, a ogrom zabudowań podnosi rangę i znaczenie komunistycznego ustroju wprowadzonego przez El Comendante.