Zamek na Hradczanach

Praski kompleks zamkowy jest największą tego typu budowlą na świecie i dlatego trafił nawet do Księgi Rekordów Guinnessa. Zamek praski, jako spójny zespół zamkowy ma 70 000 metrów kwadratowych powierzchni.

Historia państwowości Czeskiej, podobnie jak Polski, rozpoczyna się wraz z przystąpieniem obu krajów do chrześcijańskiej rodziny europejskiej. Czesi przyjęli chrzest w 831 roku. W Pradze pierwszym poważnym budynkiem, który pojawił się na miejscu dzisiejszego zamku był kościół Marii Panny otoczony fortyfikacjami. Pierwszy gród zaczęto budować w IX wieku za panowania Spitygniewa I. W X wieku wybudowano kościół św. Jerzego i rotundę św. Wita, która w tym samym wieku zyskał już status katedry, a w św. Jerzym utworzono żeński klasztor. Jeszcze przed początkiem nowego tysiąclecia Bolesław II Pobożny nakazał przebudowę kościoła św. Jerzego na bazylikę, w której zaczęto chować zmarłych członków jego dynastii.

Za czasów pierwszego czeskiego króla Hradczany doczekały się zbudowania kamiennych murów obronnych z trzema bramami, których broniły wieże. W tym też okresie zburzono katedrę św. Wita zastąpiwszy ją okazałą bazyliką. Budowla w stylu romańskim miała 70 metrów długości i była ówcześnie największym obiektem sakralnym w Czechach. Kościół św. Jerzego też doczekał się inwestycji, ponieważ dobudowano do niego dwie wieże. Za panowania Spitygniewa II zaczęto drewnianą zabudowę zamku zastępować murowanym.

Przez kolejne 200 lat, kiedy przeniesiono siedzibę panujących na zamek w Pradze rozpoczęła się jego intensywna odbudowa, ale częste w tych czasach pożary strawiły w 1303 roku zamek. Odbudowę rozpoczęto dopiero po 30 latach. Podczas rządów Władysława IV na przełomie XIV i XV wieku ukończono główną część zamku i zaczęto budowę następnej. Do tego na zamku pojawiła się kaplica Wszystkich Świętych, którą po kilku latach zniszczył kolejny pożar. 21 listopada 1344 roku król Jan Luksemburski wraz ówczesnym biskupem praskim zapoczątkowali przebudowę bazyliki św. Wita. Romański styl zastąpiono gotyckim, a założenie władcy było takie, by to miejsce stało się bardziej wzniosłe po to, by stworzyć tu miejsce kultu św. Wacława, by odbywać się tu mogły koronacje kolejnych króli i by to miejsce stało się siedzibą arcybiskupa.

Strona południowa nowej katedry otrzymała wejście w postaci Złotej Bramy, której fasada przedstawia sceny Sądu Ostatecznego. W 1385 roku zakończono prace. Kolejne poważne inwestycje zaczęto w XVI wieku. Dobudowano Wieżę Dzwonniczą w 1554 roku, a za panowania Władysława Jagiellończyka pojawiło się mauzoleum, a XVIII wieku wieża południowa zwieńczona została późnobarokowym dachem. Prace nad kolejnymi nawami archikatedry rozpoczęto w drugiej połowie XIX wieku, a cała budowla oddana został do użytku w 1929 roku. Budowa zamku stanęła na długie lata po śmierci Władysława IV, było to spowodowane głównie toczącymi się wojnami. Dopiero Władysław Jagiellończyk podjął się tego zadania. Za jego sprawą zamek wzbogacił się o południowo-zachodnie skrzydło i wielką salę zwaną władysławowską, która ma wymiary 62x16x13, jej sklepienie wykonano w gotyckim stylu. Kolejne skrzydło zamku ufundował cesarz Rudolf II Habsburg, a następnie cesarzowa Maria Teresa oprócz dobudowy południowych budynków musiała też zainwestować w remont po pożarze z 1757 roku.